Wet- en regelgeving wijzigen regelmatig. Er worden terecht hoge esthetische, technische, functionele en logistieke eisen aan nieuwe en bestaande gebouwen gesteld die binnen een taakstellend budget en volgens planning gerealiseerd moeten worden. Om aan alle wetten, eisen en wensen te voldoen worden in een vroeg stadium verschillende deskundigen betrokken. Een (ver)bouwproject of onderhoudsopgave is bijvoorbeeld zo specifiek dat er tijdens het schrijven van het Programma van Eisen (Zie programmavaneisen.com) specialistische kennis benodigd is om een goede ontwerpopgave te formuleren.
De betrokken discipline levert haar eigen vakkundige inbreng, zodanig dat het ontwerp afgestemd wordt op de eisen en wensen van de opdrachtgever en uitvoerbaar wordt gemaakt. Maar wie coördineert alle informatie, en wat als processen niet lopen zoals tijdens de voorbereiding is bedacht? Wat wordt er gedaan als voorgestelde plannen niet of niet volledig uitgevoerd kunnen worden? Hoe wordt er omgegaan met knelpunten in het ontwerp, de uitvoering of tijdens de exploitatie? En belangrijker, wanneer komen deze knelpunten aan het licht? Het huidige bouw- en exploitatieproces kenmerkt zich veelal door het correctief afhandelen van knelpunten: er loopt iets niet zoals gepland, hoe gaan we dit oplossen? Een opdrachtgever of gebouweigenaar zou veel meer geholpen zijn als hij voorafgaand aan een project(fase) weet wat de grootste bedreigingen en kansen voor het beoogde resultaat zijn.
Door het actief inventariseren en bijhouden van mogelijke risico’s en kansen voorafgaand aan een project(fase) kunnen tijdig de juiste beheersmaatregelen bedacht worden om risico’s te verminderen, te vermijden of over te dragen aan de partij die deze het beste kan dragen en beheersen. In de analyse wordt duidelijk vastgelegd welke partij verantwoordelijk is voor welk risico en hoe het risico eventueel bestreden kan worden.